دانلود مقاله اندیشه های پزشکی

[ad_1] تنها فروشگاه فروش فایل

دانلود مقاله اندیشه های پزشکی

اعتماد و توکل به یزدان یکتا در معالجة بیماری، نخستین گوشزدی است که آیت الله بلادی بوشهری در رسالة پرمغز خود ارائه نموده است: «یکی از آن امور، بلکه اعظم و اهم از آنها این است که طبیب باید همیشه اعتماد بر خدا داشته باشد و در معالجات خود با توکل به خدا مشغول معالجه شود.»
اوسپس ادامه می دهد که این اعتماد و توکل به خدا از آن جهت است که قدرت هستی در دست ایزد یکتا است و اوست که حیات و ممات را و صحت و مرض را و شفا و عافیت را می دهد نه غیر او. از این رو، در دکترین او نمی بایست طبیب مغرور شده و نیز سزاوار نیست که طبیب از خدا غافل باشد، بلکه باید در هنگام علاج مداوم از خداوند متعال عافیت مریض خود را بخواهد و از او امیدوار باشد تا آنکه کامیاب بعلاج شود.
دانش پزشکی مشحون از اسرار است که همچون کلمات وحی می باید آموخته شوند. با این رویکرد است که طبیب در قالب کاربری از ارادة خالق یکتا تجلی می یابد و با توکل به آفریدگار واحد، جسم و جان خود را در جستجوی یافت علت و رفع آن با دارو و درمانی که جاری از ارادة آن یکتای بی همتا است مبادرت می ورزد.
پزشک مسلمان باید جهان را وابسته به خدا وآنچه را در آن است مخلوق و محتاج خداوند بداند. به همین مناسبت، در اخبار و احادیث این نکته آمده است که طبیب حقیقی خداست. هم درد از اوست و هم درمان، در روایات بسیاری خداوند نیز به صفت طبیب خوانده شده است  و درد و درمان هر دو از او دانسته شده است، چه او کارگزار حقیقی عالم است و ارادة او در سیمای امانتی نزد طبیب محفوظ می باشد.
از این رو، نخستین امری که بر پزشک لازم است اعتماد او بر صحت امانت است و نخستین  امانت، اعتقاد اوست به اینکه جهان مکون و مخلوق را مکون و خالقی قادر و حکیم است که همة امور به ارادة او انجام می شود، اوست که زنده می گرداند و شفا می بخشد.
پاراسلسوس، طبیب و کیمیاگر بی نظیر قرن ششم میلادی چنین بیان می دارد: «از آنجائی که خدا پزشک را آفرید و او را موظف به خدمت انسان کرد، پزشک برای انجام وظایف مخصوص خویش باید بداند که به جز پیکار با بیماری وظیفه دیگری ندارد. اگر او چنین وظیفه ای را به عهده دارد، پس باید مانند خدای آفریدگارش عمل کند. خداوند بیماری را از کائنات برانداخت و برای برانداختن بلایای دنیا، یعنی بیماری های بشر، طبیب را مأمور کرد. پس اگر طبیب خداوندگار دنیای دون، و مأمور کردگار باشد، بر چه اساسی باید عمل کند و از چه کسی تواند آموخت مگر از یزدان یعنی قدیمی ترین شفادهندگان؟»
ب/ تاکید به امیدواری
آیت الله سید عبدالله بلادی بوشهری در ادامة فصل اول رسالة خود در گسترة اخلاق پزشکی به مقولة امیدواری و چگونگی برخورد طبیب با سیمای مرگ و بیماری می پردازد: «دیگر آنکه طبیب باید همیشه با حس و طیب کلام و حسن معاشرت با مریض و اولیاء مریض رفتار کند و باید همیشه آنها را امیدوار از عاقبت و صحت مریض نماید و مرض را در نزد آنان  کوچک و بی مقدار جلوه دهد و آنها را نترساند. به بزرگی  علت و بسختی مرض، نه در نزد مریض و نزد اولیاء او، بلکه همیشه وعده عافیت به آنها دهد اگر چه در واقع مریض را در خطر عظیم ببیند و باید همیشه مسلک خود را امیدواری و وعده عافیت قرار دهد.»
در سوگند نامة پزشکی بقراط، پزشکان جوان می بایست، نزد اپولن طبیب، نزد اسکلپیوس، هیگیئیا و پاناکئیا و همة خدایان و الهه ها سوگند یاد کنند که «در هر خانه ای که می روند، به نفع بیمار و در حد امکان برای او کمک باشند». ولی سوگند نمی خورند که بیمارانی را که امیدی به بهبودی شان نیست کمک کنند.
بعکس، آنان تعهد می کردند که در مورد بیمارانی که علاج ناپذیرند، از هر گونه کمک خودداری کنند. در نوشته های بقراط اینچنین آمده است که «طب هنری است که باید بیماران را از درد کاملاً آزاد کند، رنج بیماری را تخفیف دهد و از معالجه بیمارانی که مغلوب بیماری شده اند خودداری کند، تا بدانند که در اینجا دیگر از هنر طب کاری بر نمی آید؛

شامل 5 صفحه word

اشتراک بگذارید:

گزارش مشکل/شکایت

[ad_2]